بی‌بی، علی، موشک مشدی‌ممدلی!

 

 

این روزها واشنگتن یک سر دارد و هزار سودا!   دروغ آوریل واشنگتن،   یعنی تهاجم به کنسولگری شیعی‌ها در دمشق به حساب اسرائیل نوشته شد،   ارتش اسرائیل هم آن را تأئید نکرده است!    از سوی دیگر،  امت مسلمان ساکن آمریکا،  به دلیل حمایت واشنگتن از کشتار فلسطینیان در غزه،   جهت شرکت در ضیافت «عیدفطر» کاخ سفید شرط و شروط گذاشته و گفتند،   «ارباب به پا‌بوس می‌آئیم،   به شرط اینکه یواشکی باشه!»  و از همه مهم‌تر اینکه،  واشنگتن رئیس بانک‌مرکزی‌اش را برای گدائی محبت و «اعتبار» به چین فرستاد!   یادآور شویم 36 هزار میلیارد دلار اوراق قرضۀ دولت آمریکا در دست چینی‌هاست؛   کافی است پکن این اوراق را برای فروش به بازار عرضه کند،‌  تا دولت آمریکا رسماً در برابر همان بانک‌های نیویورکی که پُزشان را به ملت‌های جهان می‌دهد،  «اعلام ورشکستگی» فرماید!   در اینصورت پرداخت حقوق لشکر بی‌کاره و بی‌عار و مفتخور ـ کارمندان دولت آمریکا ـ  منتفی خواهد شد،   و در عرصۀ واقعیت شاهد هرج‌ومرج و آدمخواری در خیابان‌های ینگه‌دنیا خواهیم بود!  حال باید ببینیم ریشۀ بحران گسترده‌ای که اینچنین آمریکا را فراگرفته در کجاست؟  

 

مسلماً تجدید حیات نظامی و تشکیلاتی روسیه در این میانه دخیل است؛  چرا که امروز این کشور با روسیه‌ای که جواز دفن‌اش را جرج بوش (پدر) با فروپاشی دیوار برلین صادر کرد فاصلۀ زیادی دارد.  از سوی دیگر،  قدرت اقتصادی و خصوصاً تکنولوژیک چین لرزه بر اندام واشنگتن‌نشینان انداخته،  و دلیل دیگری است بر نگرانی‌های آمریکا و رعایای اروپائی‌اش.   نهایت امر،  ساخت‌وپاخت‌های آمریکا با هند،  کشورهای آسیای شرقی و برخی محافل واپس‌گرای آمریکای لاتین نیز مشکل بتواند پاسخگوی خلاءای شود که روسیه و چین،   واشنگتن را در آن شناور کرده‌اند.   

 

طی دو دهۀ اخیر در پاسخ به تمامی سئوالات حیاتی‌ای که موجودیت غرب را به چالش کشاند،   آمریکا تفنگ‌اش را از این شانه به آن شانه انداخت.  یک روز حزب دمکرات با نسخه‌های اسلامگرائی،  حمایت از همجنس‌گرایان و رنگین‌پوستان،  دکان رنگین‌کمان‌،  ووکی‌ایسم و ... سراسیمه از راه فرا‌رسید،   ولی دیری نپائید که ناکامی‌ها سبب شد تا زمام امور کشور به جمهوریخواهان تندرو و راست‌گرایان «آمریکای سپید» ‌سپرده شود!   در فردای سیه‌روزی پروژۀ «آمریکای سپید»،   دوباره سروکلۀ یک رئیس‌جمهور شیفتۀ جنگ‌سرد و دلدادۀ اروپای آمریکاپرست و سازمان آتلانتیک شمالی پیدا شد.   ولی دیری نگذشت که بن‌بست‌ها سریعاً جناب رئیس‌جمهور را با فرد دیگری که دشمن اروپا و سازمان ناتو بود جایگزین کرد،  و ...  و جالب اینکه،   طی این بده‌بستان‌ها تمامی مشکلات همچنان دست‌نخورده و ثابت باقی ‌ماند!‌  خلاصه تجربۀ دو دهۀ اخیر نشان داد که هیئت‌حاکمۀ آمریکا و دوقطبی‌ای که ایالات‌متحد به آن خو گرفته،   دیگر نمی‌تواند مانند دهۀ 1960 با خروج از ارتدوکسیسم آیزنهاوری،   و هیاهوی «دمکرات‌منشانه» قبیلۀ کندی‌،  متضمن بقا و دوام سیاسی واشنگتن در صحنۀ سیاست بین‌المللی باشد؛  راه چارۀ نوینی می‌بایست جستجو می‌شد.  راهی که ظاهراً خارج از دسترس هیئت‌حاکمۀ نزدیک‌بین آمریکاست.

 

در عمل،  تمامی مصائب و معضلاتی که امروز در سطح جهان با آن روبرو هستیم در همین نزدیک‌بینی سیاسی آمریکائی خلاصه شده.   کشوری که مانند کبک سر در برف فرو برده،  و از آنجا که خود هیچ نمی‌بیند،   می‌پندارد دیگران هم سر در برف دارند.  ولی رخدادها را جهانیان می‌بینند؛   فرار آمریکا از افغانستان و شکست در پروژه‌های عراق،  سوریه و لیبی به همان اندازه یک واقعیت سیاسی و نظامی است که جنگ محکوم به شکست آمریکا در اوکراین!  این «شکست‌ها» تبعاتی خواهد داشت که آمریکا و آمریکائی تا سال‌ها با آن زندگی خواهند کرد.

 

به استنباط ما،   امروز آمریکا در برابر فاجعۀ جدیدی قرار گرفته!   چرا که،  شکست نظامی غرب و سازمان ناتو در جبهۀ اوکراین هنوز حتی نوک بینی‌اش را هم از گردوخاک جبهه‌ها بیرون نیاورده.   از سوی دیگر تبعات منطقه‌ای،  انسانی و سیاسی جنگ ارتش اسرائیل با آنچه گروه «حماس» معرفی می‌شود هنوز مشخص نیست!   جهان‌وطن‌های واشنگتن‌نشین همزمان،   هم از زلنسکی و نتانیاهو حمایت نظامی می‌کنند،   هم دستورالعمل جنگی صادر می‌نمایند!   به عنوان نمونه به زلنسکی دستور می‌دهند به صنایع نفتی روسیه حمله نکند،   و نتانیاهو را هم به دلیل عدم توجه به حقوق غیرنظامیان مورد خطاب و عتاب قرار می‌دهند!  خلاصه بگوئیم،  آمریکا جنگ و افکار عمومی «پاستوریزه» می‌خواهد.   جنگی که به آرایش صنایع نفتی‌ای  که تحت نظارت واشنگتن عمل می‌کند لطمه‌ای نمی‌زند،  و افکارعمومی نیز می‌باید در جنگ اسرائیل و حماس سیاست‌های آمریکا را در خاورمیانه کاملاً مورد تأئید قرار دهد!  درست حدس زدید!   آب از آب تکان نخورد؛  فقط آمریکا برندۀ صحنه باشد!   به این می‌گویند «اشتهای صاف» کدخدا در جنگ‌های نیابتی!

 

ولی رعایا هم از این فرصت‌ها استفاده کرده،  خودی نشان می‌دهند!   به طور مثال،  دولت اسرائیل که از آغاز موجودیت‌اش تا به امروز نان‌شب را از دست واشنگتن ‌خورده،  به خود اجازه می‌دهد رسماً در برابر تصمیمات رئیس‌جمهور آمریکا قد علم کرده،  مطالبات وی را در برابر چشم جهانیان لگدمال نماید!   نتانیاهو،  علیرغم اظهارات جو بایدن،  هم می‌خواهد به رفح حمله کند،  و هم به بهانۀ حفظ امنیت کشور،  در نوار غزه از کشته، پشته بسازد!   و جالب‌تر اینکه،   حماس که گویا هدف اصلی این عملیات عنوان می‌شود،  رسماً اعلام می‌‌دارد،  «گروگان‌های اسرائیلی در دست ما نیستند!»  به عبارت دیگر تهاجم اسرائیل به نوار غزه پایه و اساس مشخصی ندارد.  صاحب‌نظران معتقدند که مسئولیت این جنگ بر عهدۀ اکثریت پارلمانی جمهوری‌خواهان در آمریکاست؛   همان‌ها که سعی دارند با ریختن تتمه آبروی حزب دمکرات،  پیروزی قبیلۀ ترامپ را در انتخابات آینده تضمین کنند.   باید پرسید،  کیست که عملیات و اهداف نظامی اسرائیل در غزه را راهبری می‌کند؟

 

باری نهایت امر،   منجلاب سیاسی و نظامی‌ای که آمریکا خود و متحدان و رعایای‌اش را در آن غوطه‌ور کرده،   به موشک‌باران کنسولگری و یا شاید سفارت جمکرانی‌ها در سوریه نیز منجر شد!   و اینک پای ملایان نیز رسماً به جنگ‌های نیابتی،   تحت نظارت واشنگتن باز شده است!   البته حملات نظامی بر علیه مهره‌های حکومت ملایان،  چه در داخل مرزها و چه در منطقه از دیرباز سکۀ رایج بود.  همانطور که می‌دانیم،   طی سال‌های اخیر این نوع حملات به قتل «شخصیت‌های» شناخته شدۀ نظامی و امنیتی حکومت ملایان انجامید،  و علیرغم سروصدای فراوان در تهران و تظاهرات و نمایش نماز‌های جماعت و ... هیچگاه از سوی حکومت اسلامی به این تعرضات عکس‌العملی نشان داده نشد.   به عبارت ساده‌تر،  حکومت ملایان مانند سگی است که خوابیده پارس می‌کند!   ولی در این میان چند سئوال مطرح می‌شود.   نخست اینکه آمران و عاملان واقعی این حملات چه کشورها و چه محافلی هستند و   دست‌های داخلی و یا خارجی در این عملیات چگونه عمل می‌کنند؟   دیگر آنکه،  اگر دولت ملایان قادر نیست امنیت «مقامات‌اش» را در سطح منطقه‌ای و حتی در درون کشور تأمین نماید،   با تکیه بر چه ساختار اداری و تشکیلاتی‌ای ادعای برخورد با معضلات داخلی و خارجی دارد؟   و نهایت امر «خروجی» این بحران امنیتی که ملایان کل کشور را در آن مغروق کرده‌اند چیست؟   

 

به استنباط ما،  دود مجموعۀ این مصائب از کُندۀ واشنگتن برمی‌خیزد.   این آمریکاست که به دلیل گرفتار شدن در لابیرنت سیاست داخلی و خارجی تلاش دارد با فرار به جلو،   فرافکنی و ایجاد درگیری‌های مختلف در سطح جهان راهی جهت خروج از بحران بجوید.  واشنگتن وضعیت کودک حریصی را دارد که لقمه‌ای بزرگ‌تر از دهان‌اش بر‌داشته و تلاش می‌کند با ایجاد درگیری‌های جدید ناتوانی‌اش را به حاشیه براند.  افسانۀ آمریکای «توانا» آنچنان سایه‌اش بر سر محافل حاکم سنگین شده که حاضر نیستند واقعیات را ببینند.  ولی واقعیت گوشزد می‌کند که طی دو دهۀ اخیر واشنگتن در تمامی درگیری‌های جهانی بازندۀ اصلی بوده.   فرار از افغانستان،   شکست در باتلاق جنگ سوریه و عراق،  و ... و حتی شکست کودتای سازمان آتلانتیک شمالی در ترکیه نیز این هیئت حاکمه را از خواب خوش بیدار نکرده!   

 

آمریکا همزمان درگیر دو سیاست متخالف شده؛  حفظ پرستیژ جهانی،  و ایجاد دینامیسم مناسب از منظر سیاسی جهت توجیه سیاست‌اش در داخل مرزها!   به وضوح می‌بینیم که برای نخستین بار در تاریخ‌ آمریکا،   کاخ‌سفید هیچکاره است!  شواهد نشان می‌دهد که امروز علیرغم حضور جو بایدن در کاخ‌سفید،   این گروه دونالد ترامپ در مجلس نمایندگان است که در آمریکا حکومت می‌کند.   و می‌بینیم که سیاست‌های ترامپ در سطوح بین‌المللی یکی پس از دیگری خود را نشان می‌دهد؛   رها کردن اوکراین و زلنسکی،   شدت گرفتن تهاجمات وحشیانۀ اسرائیل بر علیه فلسطینیان،   راه‌یافتن نئونازی‌های اروپا به پارلمان‌ها،   تهدیدات آمریکا و متحدان‌‌اش بر علیه چین،  و ... و نهایت امر حملۀ موشکی به سفارت ملایان در سوریه!   این‌ها جملگی نمایه‌ای است از نئوترامپیسم!       

 

هیئت حاکمۀ آمریکا،  هم می‌خواهد از همراهی و همکاری ده‌ها میلیون مسلمان آمریکائی برخوردار باشد،   هم دستی به سروگوش یهودیان مقیم اینکشور بکشد،‌   هم رابطۀ خوبی با دست‌نشاندگان‌اش در اروپای غربی داشته باشد،  هم دل روس‌ها و اوکراینی‌های مقیم آمریکا را به دست آورد،   هم با تجار چین رابطۀ خوبی داشته باشد،   و هم ...  باید اذعان کرد که اینهمه،  «کار یک‌نفر و یک‌شب نیست.»   چرا که در آنسوی مرزها هیئت حاکمه و ارتش آمریکا با کشورهائی که تمامی این «دوستان و متحدان» داخلی در آن ریشه دارند،  شاخ‌ تو شاخ شده.   به عبارت ساده‌تر،   بحران‌های خارج از مرز به درون مرز پای گذارده،   و هیئت حاکمه نمی‌داند شمع نذری منافع‌اش‌ را باید در کدام سقاخانه روشن کند.     

 

این بازی مسخره و استعماری با موشک‌باران سفارتخانۀ ملایان در دمشق ابعاد جالب‌تری به خود گرفت.  همانطور که می‌دانیم ملایان پس از هنگامۀ کودتای 22 بهمن 57 تبدیل شدند به پورن‌ستارهای نمایش «نبرد با آمریکا!»   اینان در هر فرصتی اوباش را به خیابان‌ها ریختند و جهت ارعاب و سرکوب ملت ایران،   عربدۀ «مرگ بر این و مرگ بر آن» سر داده‌اند.   بارها هم گفته‌ایم که این روند صحنه‌سازی‌ای است استعماری و فاشیستی،  چرا که ملایان نانخورهای وفادار ارتش آمریکا و سازمان سیا هستند و فقط جهت سرکوب ملت ایران،  اوباش را هر دم به خیابان‌ها هی می‌کنند.   ولی حملۀ موشکی به سفارتخانۀ حضرات،  آنهم در کشور سوریه که ملایان ادعا می‌کنند آن را  از دست ارتش آمریکا بیرون کشیده‌اند،‌  حال این جماعت را سخت گرفت.   البته همانطور که در مقدمۀ این وبلاگ اشاره شد،   اسرائیل هیچگاه مسئولیت این حمله را تقبل نکرده؛   تمامی خبرگزاری‌ها فقط از «حملۀ منتسب به اسرائیل» می‌گویند.

 

به هر تقدیر،  اینبار ملاجماعت مجبور شد دست به عمل بزند!   چرا که قضیه دیگر «شرافتی» شده بود!  ولی اینان بجای حمله به پادگان‌های آمریکا در عراق،  سوریه،  پاکستان،  شیخ‌نشین‌ها و  ... که در آن‌ها ده‌ها افسر ارتش اسرائیل به جاسوسی و آدم‌دزدی و توطئه‌های  معمول‌شان مشغول‌اند،   تصمیم گرفتند مستقیماً خاک کشور اسرائیل را هدف بگیرند!  و پیش از حمله نیز ارباب‌شان،   دولت ایالات متحد را در جریان گذاشتند،   باشد تا خدائی ناکرده یک فشفشه به دمب نتانیاهو نخورد که موجبات سرافکندگی اسلام و مسلمین شود.   

 

به گزارش «مدفوعات» معتبر غرب،  پاسدارها پهپاد‌ها را فرستادند و به تمامی جهانیان نیز اعلام کردند که چند پهپاد فرستاده‌اند،   و فرستادگان‌شان چه ساعتی و به کدام آدرس خواهند ‌رسید؛  و اگر رسیدند،  «دشمن» چه کند تا این‌ها به هدف‌ اصابت نکنند،  و ...   خلاصه یک کمدی «هولیودی ـ کربلائی» با شرکت علی خامنه‌ای،  رئیسی و دیگر اراذل دست‌نشانده به روی صحنه رفت.   مسلم است پهپادهای لکنتی جمکران که با سرعت ماشین مشتی‌ممدلی حرکت می‌کنند،   هدف مناسبی برای ضدهوائی خواهند بود؛   و همین هم شد!   ارتش اسرائیل دانه، دانه این آهن‌پاره‌ها را در هوا زد،  از این عملیات «قهرمانانه» یک فیلم هم درست کردند و نشان‌ جهانیان دادند!   خصوصاً که جمکران آناً اعلام کرد که،  «جنگ دیگر تمام شد؛  اسرائیل حمله نکند!» 

 

ولی این مجموعه عملیات مضحک اهداف مشخصی نیز دنبال می‌کرد.  در درجۀ نخست دولت آمریکا را در جایگاه خداوند دانا و توانا قرار داد؛  آمریکائی‌ها از پیش «می‌دانستند» که حمله در چه تاریخی صورت خواهد گرفت!    از سوی دیگر،   به عوام‌الناس و لشکرهالوها «ثابت» کرد که جمکرانی جماعت دشمن خونی دولت اسرائیل است و به قول ملایان با «صهیونیسم» کنار نمی‌آید.   همزمان این عملیات باد مفصلی هم در آستین ارتش آمریکا و اسرائیل انداخت،  و نشان داد که اینان با چه سهولتی تکنولوژی «صدراسلامی» را در هوا شکار می‌کنند.   از برکت این کمدی کربلائی،   بنیامین نتانیاهو که همه شب در خیابان‌های اسرائیل عکس و مجسمه‌اش را آتش می‌زنند،   تبدیل شد به ناجی مردم اسرائیل و مخالفانش را از خیابان،   به پناهگاه‌‌ها فرستاد.  و نهایت امر عملیات کذا فلسطینیان بخت‌برگشته را به این صرافت انداخت که ملایان  قم و کاشان حامی آن‌ها هستند.   در این میانه رضا پهلوی هم میدانی گرفت؛   ردای میهن‌پرستی بر تن کرد و «جنگ خامنه‌ای» را محکوم نمود!  و به همین دلیل نیز ارتش ملایان رسماً اعلام کرد که «پهپاد‌ها و موشک‌های مشتی ممدلی به تمام اهداف از پیش تعیین شده رسیده‌اند!»  

 

از قدیم‌الایام گفته‌اند،    «تغاری بشکند،  ماستی بریزد!»  ولی این روزها وضع یانکی‌ها آنقدر خراب شده که اگر تمامی تغارهای جهان هم بشکند،‌   ماستی نخواهد ریخت.  مشکلی که آمریکا می‌خواهد با عملیات جوجه‌های‌اش حل کند،  می‌باید در داخل مرزها و در ارتباط با ساختار اقتصادی،  مالی و صنعتی کشور آمریکا حل شود.   رستم صولتی پیزی افندی‌های شیعی،   ارعاب یهودی سرگردان اسرائیلی،  قتل عام فلسطینی بخت برگشته و نوازش‌های پدرانۀ جنگ‌زدگان اوکراینی،   مشکل آمریکا را حل نخواهد کرد.

 

 

 

 

 

 

   

تحقیق، تحریف، مرداب!

 

 

در تاریخ 23 اسفندماه سالجاری،   رضا پهلوی با گروهی که خود را جمهوریخواهان طرفدار سلطنت معرفی می‌کنند،  در یک نشست مجازی شرکت کرد.  در این  نشست پیرامون مطالبی گفتگو شد که به دلیل تکراری بودن،  بازگوی‌شان نمی‌کنیم.   ولی در این فرصت سعی خواهیم داشت تا به چند مسئلۀ اساسی بپردازیم.  مسائلی که به هیچ عنوان در این نوع نشست‌ها مورد بررسی قرار نگرفته و نمی‌گیرد.   این مسائل به پیچیدگی‌های ژئوپولیتیک،   سازمان‌های سیاسی،   تشکل‌های اداری،  نظامی و امنیتی موجود در ایران و ...  و نهایت امر به نقش احتمالی هر یک  از این‌ها در آیندۀ ملت ایران مربوط می‌شود.  پس نخست برویم به سراغ زیر و بم‌های ژئوپولیتیک!

 

این یک اصل ژئوپولیتیک است که،   نه تنها همسایه را نمی‌توان انتخاب کرد،  که هر کشوری جهت پاسداری از تمامیت ارضی،  و تحکیم سیاست‌های اجتماعی و خصوصاً ارتباطات مالی و اقتصادی‌اش نیازمند ارتباط سازنده با همسایگان‌اش خواهد بود.   کشورمان  چند همسایۀ تعیین‌کننده دارد؛   روسیه،  ترکیه،  پاکستان و شیخ‌نشین‌های جنوب خلیج‌فارس!   اگر از عراق و افغانستان در اینجا سخن نگفتیم فقط به این دلیل است که مواضع سیاسی و ژئوپولیتیک این‌کشورها به دلیل دخالت‌ نظامی آمریکا همچنان در نوسان باقی مانده و وضعیت مشخصی ندارد.

 

حال این سئوال مطرح می‌شود که به چه دلیل در هیچیک از نشست‌های سیاسی،  خصوصاً در نشست‌هائی که سلطنت‌طلبان برگزار می‌کنند،  بررسی شرایط ژئوپولیتیک کشور ایران و روابط با همسایگان غایب اصلی باقی می‌ماند؟   البته در همینجا بگوئیم که تکرار جملاتی از قبیل،  «ما با همۀ جهانیان خواهان روابط دوستانه هستیم،  و ...» کلیشه‌هائی برای نسل‌های گذشته بوده.  نسل امروز به دلیل گذار از نشیب‌وفرازهای چند دهۀ اخیر،   نیازمند برخوردهائی مشخص‌تر،  معین‌تر و مسئولانه‌تر در این زمینه‌هاست. 

 

از اینرو،  در غیاب موضع‌گیری‌های مشخص در زمینۀ ژئوپولیتیک،   به ناچار می‌باید دست به حدس و گمان برداشت!   و به دلیل اقامت اکثر شرکت‌کنندگان این نشست‌ها در کشورهای آمریکا و انگلستان این پیش‌فرض قابل ارائه است که از منظر اینان رابطۀ تنگاتنگ با رژیم‌های انگلیس و آمریکا در رأس روابط ژئوپولیتیک قرار خواهد گرفت.  از سوی دیگر،  اکثر شرکت‌کنندگان در این نشست‌ها،   هم تبعۀ اینکشورها هستند،  و هم فرزندان‌شان در این سرزمین‌ها تشکیل خانواده داده و زندگی می‌کنند؛   اکثرا نیز به زبان فارسی تکلم نمی‌کنند!  خلاصه به صراحت بگوئیم،  مشکل بتوان این گروه را ایرانی خطاب کرد؛  با جماعتی روبرو هستیم که از «ایرانیت» خاطره‌ای مخدوش در ذهن،  و شمه‌ای از زبان فارسی در گویش‌شان دارند!

 

نتیجتاً برای نویسندۀ این مطلب به عنوان یک ایرانی،  جماعت کذا فقط عوامل یک ساختار اجنبی در میدان سیاست ایران می‌توانند باشند،  نه ایرانیانی که به قصد فراهم آوردن شرایط زیست بهتر در کشورشان پای به میدان مبارزۀ سیاسی گذارده‌اند!  و این شرایط،   در کمال تأسف بیش از هر فرد دیگری در مورد شخص رضا پهلوی صادق است.  ایشان در سن هفده سالگی،  زمانیکه می‌توانست به عنوان جانشین پدر به ایران بازگردد،   کشور را رها کرده،   و پس از نزدیک به نیم قرن،  می‌خواهد در مورد آیندۀ کشوری سخن بگوید که از آن در عمل هیچ نمی‌داند.   

 

رضا پهلوی آنچه را که بادمجان‌ دور قاب‌چینان و پاچه‌خوارها برای‌اش علم می‌کنند،   به عنوان «حمایت مردمی» هضم کرده؛   باورش شده که این حمایت وجود خارجی دارد.   ولی به صراحت بگوئیم،  جماعت درون مرزها نیز نمی‌دانند که رضا پهلوی کیست و چه می‌گوید!  این سیاست خارجی است که با زمینه‌سازی‌های متفاوت،   «بازگشت سلطنت» را به عنوان تنها راه نجات کشور مطرح می‌کند،   و به همان شیوه‌ای که پیش‌تر آخوندیسم را به جان ملت ایران انداخته بود،   سلطنت را توجیه می‌نماید.  

 

 اینک که مقولۀ ارتباطات این گروه با ژئوپولیتیک تا حدودی شکافته شد،  به میدان «ملتی» پای بگذاریم که می‌باید در ژئوپولیتیک مطلوب این گروه‌ زندگانی کند؛   مقصود همان ملت ایران است.   از سال‌ها پیش شاهدیم که زمینه‌سازی در افکار عمومی ایرانیان جهت توجیه حکومت پهلوی و بازگشت سلطنت به ایران توسط عوامل حکومت ملایان آغاز شده بود.   و در این میانه،  در کنار بده‌بستان‌های محفلی و زیرجلکی و اعزام «دوستانۀ» صادراتی‌ها از خیمۀ ولی‌فقیه به بارگاه سلطنت،  شایسته است به کتاب‌سازی افرادی از قبیل «زیباکلام» نیز نیم‌نگاهی بیاندازیم.  می‌دانیم که زیباکلام،  از طریق نسبی با هاشمی رفسنجانی،  یکی از فاسدترین و سرکوبگرترین عوامل حکومت اسلامی مرتبط است.  و ظهور کتاب «رضاشاه»،  که جهت بازارگرمی بیشتر برای آن،‌   مطالعه‌اش در ایران «ممنوع» اعلام شده،‌  فقط قسمت نمایان کوه‌یخ از ژئوپولیتیکی است که برای تکرار دورباطل و بازگشت به گذشته در جریان اوفتاده است.   باری در پیشگفتار کتاب مذکور،   زیباکلام برای‌مان توضیح می‌دهد که پس از 7 سال مطالعۀ جدی در دانشگاه صلح شناسی برادفورد،  «تحقیقاتی علمی» در مورد پهلوی اول به رشته تحریر درآورده است:     

 

«نگاه من به رضاشاه [...] روایت رسمی حکومتی بود:  رضاشاه را انگلیسی‌ها به قدرت رساندند و او عامل آن‌ها بود [ولی] در سال‌های 1363 تا 70 در دانشکدۀ صلح‌شناسی دانشگاه برادفورد لندن [...] به مطالعۀ جدی پیرامون این مقطع از تاریخ ایران [پرداختم]»

منبع: رضاشاه،  به قلم صادق زیباکلام، صفحۀ 8

 

نیازی نیست‌که بگوئیم با چنین مقدمه‌ای،   نتیجه‌گیری استاد زیباکلام از دوران رضاشاه در ایران به طور خلاصه،  همان است که در قالب «رضاشاه،  روحت شاد» بر زبان عوام و ‌ لش‌ولوش‌ها در خیابان جاری شده و می‌شود!   بله،  جناب دکتر پس از مطالعات «عمیق» در انگلستان،‌  به این نتیجه رسیده‌اند که در بزنگاه به قدرت رسیدن کلنل رضاخان که از قضای روزگار با انقلاب بلشویک‌ها در روسیۀ تزاری تقارن دارد،   نه کودتائی در کار بوده؛  نه نقشۀ راهی از سوی انگلستان برای ایران ترسیم شده؛  و نه کسی منظور بدی داشته و ... و خلاصۀ کلام،  خوانندۀ این اثر گران‌سنگ می‌باید این امر محال را بپذیرد که یک درجه‌دار فوج قزاق،   طرح‌های ایجاد بانک‌مرکزی،  بانک‌ملی،  ژاندارمری و احداث خط ‌آهن استراتژیک شمال به جنوب،  و بعدها کشف حجاب و بزرگداشت فردوسی و ایجاد سازمان تبلیغات اسلامی و افتتاح حوزۀ علمیۀ قم،  و ... را یک‌شبه از آستین بیرون کشیده،   و  به مورد اجراء گذارده.   و اینهمه به این دلیل واضح و مبرهن که جناب «استاد» با تکیه بر اسنادی که خود انگلیسی‌ها در اختیارشان گذاشته‌اند به این نتیجه ‌رسیده‌اند که انگلستان این کارها را نکرده!

 

بله،  فراموش نکنیم که طی سال‌های اخیر،  سنت استعماری جدیدی در ایران باب شده؛  کتاب‌سازی با تکیه بر «منابع!»   این منابع معتبر و بسیار معتبر عموماً در دانشگاه‌ها و مراکز مطالعاتی دهان‌پُرکن غرب و یا از طریق انتشار اسناد محرمانۀ سفارتخانه‌های غرب در اختیار محققان جهان سوم قرار می‌گیرد،   تا آن‌ها را رونویسی کنند.  به طور مثال،   اگر در یکی از این به اصطلاح «منابع»،  صدها سال پیش فردی ادعا کرده باشد که «فلانی» بجای دو چشم،  سه چشم داشته،   راوی این «منبع» در تمامی آثار گران‌سنگ خود به این فرد «سه چشم» اشاره خواهد داشت،   و طبیعی است که پس از ده‌ها بار تکرار این مطلب در رونویسی‌های متفاوت،‌   عوام‌الناس که عموماً «کم‌سواد» و عاجز از تفکر‌اند و «منابع» مراکز «علمی» استعمار را هرگز به زیر سئوال نخواهند برد،   این امر را مسلم می‌شمارند که فلانی «سه چشم» داشته!   به این ترتیب،   سه چشمی بودن فرد کذا تبدیل می‌شود به امری «تثبیت» شده و تاریخی،  مبتنی بر منابع معتبر!            

 

اشتباه نکنیم!  این روش بسیار مخرب،   پروسۀ جابجائی منطق انسانی است با روایت و «نقل‌قول»،  و تأثیر هولناک آن در جامعه به هیچ عنوان قابل اغماض نیست.   قسمت اعظم آنچه «علوم دینی» می‌خوانند در همین مرداب متعفن ریشه دارد؛    زنده کردن مرده توسط مسیح،   معجزات عصای موسی و گفتگوهای موسی با یهوه،   گفتگوی جبرئیل با محمد در غار حری  و ... جملگی از همین دسته «نقل‌قول‌های» مردابی است که به تدریج در ذهنیت عوام تبدیل شده به امر تثبیت شده و «تاریخی!»   و از آنجا که در ایران،   شیعی‌گری دست بالا را دارد،   شیعیان در این زمینه،  خصوصاً در صحنه‌پردازی از ماجرای فرضی کربلا «گردوخاک» فراوانی کرده‌اند!   فراموش نکرده‌ایم که یکی از برادران حاج‌سید جوادی،  که در نگارش قانون اساسی ملایان نیز نقش داشت،  رسماً در روزنامه‌های وقت اعلام کرد،  در تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی فقط بر «حدیث مسلم» استناد کرده‌ایم!   تو گوئی قسمتی از این جفنگیات «صحت» و تاریخی‌ات دارد و گروهی نیز غیرمسلم است!      

 

بله،  سنت مراجعه به منابع در نگارش آکادمیک،  که جهت اجتناب از تکرار مطالب رایج است،  در جامعۀ ایران به تدریج تبدیل شد به پروسه‌ای جهت تحمیق خواننده،   و توجیه مواضع مبهم و متناقض نویسنده!   به این ترتیب،   فردی که خود را مورخ می‌خواند با تکیه بر گزارشات مشتی جاسوس که هر از گاه دول غربی آن‌ها را در چارچوب مطالبات‌شان «افشاء» می‌کنند دست به تاریخ‌نگاری می‌زند.  به این ترتیب گزارشات یک خبرچین رده‌پائین ـ   وی عموماً حقوق‌بگیر و خبرچین سفارتخانه‌ها است ـ   به ما خواهد گفت که در کشورمان،   در بهمان مقطع تاریخی،  «در حقیقت چه‌ها گذشته!»   ولی «فلانی» با تکیه بر منابع کذا هر چه می‌خواهد می‌تواند بگوید.  ما مثل مسیح مرده را زنده نمی‌کنیم،   و یا همچون محمد با اسب و قاطر به فضا نمی‌رویم،  ولی قدرت تفکر و تعقل و استدلال منطقی داریم.   در نتیجه حاضر نیستیم صرفاً جهت مخالفت با یک حکومت قرون‌وسطائی،   بپذیریم که فرماندۀ مشتی قزاق چپاولگر برای فردوسی طوسی مقبره ساخته،   و در کشورمان بانک مرکزی افتتاح کرده‌. 

 

فراموش نکرده‌ایم روزگاری را که در همین کشور،  آنزمان که هنوز سایۀ روح‌الله خمینی بر سرمان سنگین نشده بود،   یکی از قماش همین «قلم‌زنان»،‌   کتابی منتشر کرد تحت عنوان «فاطمه،  فاطمه است!»   ایشان در کتاب کذا از دختربچۀ 9 ساله‌ای که با یک نره‌خر سی‌وچند ساله هم‌بستر شده بود،   تصویر فیلسوف و خردمند و مبارز ارائه ‌داد،  و بجای تکفیر سنت‌ کودک‌همسری در شبه‌جزیرۀ عربستان و نکوهش این سنت بدوی،  آن را حماسه‌ای جهانی جهت توجیه وحشی‌گری نوینی به نام تشیع دوازده‌ امامی نمود.   خلق‌الله هم سر در آخور پول نفت آریامهر،  و چشم و گوش در گرو قروقنبیل «رنگارنگ» در تلویزیون قطبی‌ها،  این اثر «گران‌سنگ» را خواند و حسابی «مفتخر» شد؛  سپس دست به «حماسه‌پردازی» زد!‌   نتیجه‌اش را به چشم دیدیم؛   زنی که نه مادربزرگ‌اش حجاب داشت و نه مادرش،  و تا چند صباح پیش با مینی‌ژوپ در خیابان‌ها پرسه می‌زد،  تبدیل شد به «پیرو فاطمه!»   خلاصه بگوئیم در این چارچوب،   آن‌ها که هر نوع برخورد تاریخی و منطقی را با تکیه بر «تئوری توطئه» تقبیح می‌کنند،  خودشان قسمتی از همین توطئه‌اند.  چرا که توطئۀ قدرت‌های بزرگ جهت چپاول ملت‌های ضعیف‌تر افسانه نیست،   واقعیتی است فرهنگی،  اقتصادی و ژئوپولیتیک!  و در حال حاضر با توسل به همین توطئه است که می‌خواهند سلطنت را به ملت ایران حقنه کنند.    

 

اینک که به صورتی شتابزده «ملت» مورد نظر این گروه را معرفی کردیم،   نگاهی هم به «همکاران داخلی» اینان بیاندازیم.  چرا که سلطنت‌طلبان و جمهوریخواهان طرفدار سلطنت از همکاری با تشکل‌های داخلی کم دم نمی‌زنند.  پر واضح است که «تشکیلات» مورد نظر اینان شامل نیروهای مسلح و انتظامی،  شبکه‌های جاسوسی و اطلاعاتی و خصوصاً ساختار اداری و قضائی است.   فقط یک سئوال مطرح می‌شود،  چگونه گروهی که به ادعای خودشان با تکیه بر «مفاد اعلامیۀ جهانی حقوق بشر» قصد تشکیل حاکمیت دارند،  خواهند توانست با تشکل‌ها و گروهائی همکاری کنند که طی بیش از یک سده،  عملکردهای فراقانونی،  ضرب‌وشتم و حتی شکنجه و سوءاستفاده از قدرت اداری و تشکیلاتی و ...  برای‌شان «حق مسلم» به شمار می‌رفته است؟   چگونه می‌توان یک‌شبه چنین ساختار سرکوبگری را از این روی به آن روی کرد؟  مگر اینکه اینان بخواهند مسائل کشور را در خم‌رنگرزی حل کنند! 

 

البته در اینجا لازم است به یک مطلب اساسی نیز اشاره کنیم و آن اینکه،   «همکاران داخلی» اینان از حکومت دستور نمی‌گیرند،   چه سلطنتی باشد و چه جمهوری؛   دستورها از همانجائی می‌آید که نیم‌قرن پیش در عرض چند هفته،  وزارتخانه‌های آریامهری را تبدیل به زباله‌دان «انقلاب اسلامی» کرده بود.  خلاصۀ کلام،  آن‌ها که امروز باد در غبغب‌شان می‌اندازند و برای آیندۀ کشور سخنرانی می‌کنند و طرح ارائه می‌دهند بهتر است فراموش نکنند که نیم قرن پیش با چه افتضاحی حاکمیت پهلوی طی شش ماه از کشور اخراج شد!   اسلامگرایان ادعا دارند که این معجزۀ اسلام بوده؛   مسلماً در صورت پیروزی پروژۀ «بازگشت سلطنت» نیز این معجزه را به حمایت آحاد مردم از رضاشاه «کبیر» مربوط خواهند کرد.   بله،   هر از گاه در کشور ایران،  استعمار جای سگ و کله‌پز را با یکدیگر عوض می‌کند و محققان و پژوهشگران و مورخان و قلم به مزد‌های استعمار نیز بر طبل «معجزه» خواهند کوبید!      

 

در پایان چه بهتر که نیم‌نگاهی بیاندازیم به سازمان‌های سیاسی موجود کشور؛  تشکل‌هائی که مشکل بتوان بر آن‌ها نام حزب گذارد.   مجاهدین خلق،  فدائیان خلق،  جبهه‌های رنگارنگ ملی و اسلامی و بهائی و سوسیالیست و لیبرال و ... را می‌گوئیم.  چه شده که برنامۀ ظاهراً «فراگیر» سلطنت‌طلبی،  که خواستار به دست گرفتن «سرنوشت» کشور است،  از سوی هیچیک از تشکل‌های سیاسی شناخته شده،  رسماً مورد حمایت قرار نمی‌گیرد؟  به عبارت دیگر اجماعی که در دوران روح‌الله خمینی توسط سازمان سیا و با همکاری‌های مزورانۀ ساواک عملی شده بود،   چرا اینبار از صحنه غایب باقی مانده؟   پاسخ روشن است،  گسترش ارتباطات بین‌المللی،  تغییرات اساسی در تفکر اجتماعی و سیاسی،   دنیادیدگی گروه‌های وسیعی از مردم کشور،   و ... در برابر شکل‌گیری این نوع اجماع‌ خلق‌الساعه و استعماری قد علم کرده.   ایران در این دوره کشوری نیست که برای سرنگونی حکومت بتوان در آن با چند برنامۀ تلویزیونی و چند جلد کتاب اجماع سیاسی به راه انداخت؛   و باید پرسید چرا؟   چه تغییراتی پیش آمده که انتظارات توده‌های مردم بجای بروز در قوالب حقیر و کودکانۀ خطی ـ  جابجائی افراد ـ   ابعاد جدیدی به خود گرفته؟   ابعادی که از چشمان تیزبین سلطنت‌چی‌ها به دور مانده،   و اینان هر چه بیشتر بر «خط سرنگونی صرف» متمرکز می‌شوند،   از این ابعاد نوین بیشتر فاصله می‌گیرند.   و این یکی از مهم‌ترین دلائل ناکامی حضرات در ایجاد تحرک سیاسی است.

 

بله،  در این مرحله است که نقش «رهبری» سیاسی در کشور مطرح خواهد شد.  ایران نیازمند نظریه‌پردازان لایق،  کارشناس و فهیم در زمینه‌های سیاسی،  اقتصادی،  مالی و خصوصاً نظامی است.   با تجمع چند نفر پیرامون یک میز و میکروفون گردانی ‌و سخنرانی‌های توخالی،  فاقد ارزش کارورزانه و متمایل به افق‌های گذشته،   نمی‌توان تغییرات ضروری را در کشور مطرح کرده،  و جهت پیشبرد‌شان یک‌شبه سیاستمدارانی را «خلق» کرد.   در کشورهای اروپای غربی و ایالات‌متحد،  محافل تصمیم‌گیری سرمایه‌داری نقشۀ راه را مشخص می‌کنند،   و رهبران سیاسی مجریان این سیاست‌اند.   در ایران چنین محافلی وجود خارجی ندارد؛   سرمایه‌داری ایران انگلی است بر صادرات نفت؛   قارچی است بر پیکر حکومت وابسته به استعمار.   در نتیجه،  رهبری سیاسی اگر در غرب «ظاهری» و نمایشی است،  در ایران تبدیل به یک نیاز غیرقابل تردید می‌شود. 

 

رهبری سیاسی در ایران،   هم می‌باید نبض جریانات فکری توده‌ها،  با نگرش‌ها،  گویش‌ها و تمایلات متفاوت را در دست گیرد،   هم از قدرت اجرائی کافی جهت برقراری نظمی فراگیر در ارتباطات اجتماعی،  اقتصادی و سیاسی برخوردار باشد.   اینهمه اگر نخواهیم در این مقطع از عامل دخالت قدرت‌های خارجی ـ  چه اروپائی و آمریکائی و چه آسیائی ـ  سخن به میان آوریم.

 

حکومت ملایان دستگاهی است که تماماً در چارچوب مطالبات غرب ره می‌پیماید،  و اگر برخی اوقات در تحرکات‌اش نوعی «چرخش به شرق» را به نمایش ‌گذارده،   نمی‌باید آن را جدی تلقی کرد.   اینان به رجب اردوغان‌هائی می‌مانند که هم با تکیه بر ارتش آمریکا به قدرت رسیده‌اند،   و هم به ناچار می‌باید به روسیه تعظیم کنند.   امروز تمامی «رهبران» گروه‌ها و جریانات سیاسی خود را در لباس همین ملایان می‌بینند؛  در انتظارند تا فرمان حکومت را از پایتخت‌های غربی دریافت دارند.   ولی در همینجا بگوئیم که دوران چنین تحولاتی در ایران به سر رسیده؛   روابط ژئوپولیتیک نوین در منطقۀ خاورمیانه الزاماتی از آن خود یافته.   یا جریانی قادر است با برخورداری از نظریه‌پردازان و کاربران سیاسی،   بردارهای نوین تشکیلاتی و سازمانی ارائه دهد،‌  یا حکومت فعلی،  هر آنچه هست،   در قدرت باقی خواهد ماند.  و این انتخابی است که امروز در برابر تمامی جریانات سیاسی کشور قرار گرفته.  جریاناتی که ساده‌لوحانه،  هر کدام فقط در آینۀ تحولات 22 بهمن 57 موجودیت‌اش را می‌یابد و تلاش در تکرار همان صورتبندی پوسیده و نخ‌نما دارد.

 

نوروز بر تمامی ملت‌ها و اقوام خطۀ نوروز خجسته باد.     

 

 

 

 

قانون، سیاست، بدویت!

 

 

مطلب امروز را با بررسی شتابزده‌ای از «انتخابات»،  خصوصاً انتخابات مجلس خبرگان،   و بن‌بست حقوقی در قانون‌اساسی حکومت ملایان آغاز می‌کنیم.   سپس تلاش خواهیم داشت تا بن‌بست‌های حقوقی و قانونی،  و مواضع قرون‌وسطائی در پروسۀ تدوین قوانین را در کشورمان بشکافیم.   نهایت امر نیم‌نگاهی به مواضع گروه‌های سیاسی می‌اندازیم.   پس برویم به سراغ مجلس خبرگان ملایان.

 

صلاحیت نامزدهای دانه‌درشت حکومتی ـ  حسن روحانی و مصطفی پورمحمدی ـ  در انتخابات مجلس خبرگان رهبری رد شده است.   به این ترتیب بار دیگر حاکمیت ملائی در برابر «عارضه‌ای» قرار گرفته که آن را قانون اساسی «جمهوری اسلامی» می‌نامند.  بسیاری از حقوق‌دانان کشور توافق دارند که قانون اساسی جمهوری اسلامی فی‌نفسه «قانون» نیست؛  یک «دور باطل» و ضدحقوقی است که اجرای آن در عمل به معنای نفی مُفادش خواهد بود.   البته در این مختصر فرصت بررسی حقوقی نداریم،   ولی یک پرسش اساسی می‌تواند مطرح شود؛   چگونه می‌توان از نقش آراء عمومی در گزینش «رهبر» جمهوری اسلامی سخن به میان آورد،  در شرایطی که مجلس خبرگان و اعضای شورای نگهبان که از سوی شخص رهبر در مسند تصمیم‌گیری نشسته‌اند،   تعیین خواهند کرد چه کسانی حق شرکت در گزینش رهبر را دارند؟   تنها پاسخ این است که در حکومت ملایان،   رهبر مشخص خواهد کرد که چه کسی می‌تواند رهبر شود!  این دور باطل «رهبرسازی» نیم‌قرن است که بر روزمرۀ ایرانیان حاکم شده،   و کمتر کسی به آن اشاره می‌کند.   بارها گفته‌ایم،   این قانون اساسی که از منظر انسجام پایه‌ای از حد کُتب‌ شرعیات دبستان فراتر نمی‌رود،   ورق‌پاره‌ای است که سیاست خارجی جهت تحکیم مواضع شخص خمینی پس از غائلۀ 22 بهمن 57  سر هم کرده.   این ورق‌پاره را نمی‌توان قانون اساسی یک کشور تلقی کرد.

 

ولی اگر ایستگاه‌های رادیوئی و اینترنتی که ظاهراً بسیار «ایرانی‌دوست» هستند،   و تحت عناوین مختلف توسط عوامل عموسام و جمبول اداره می‌شوند در مورد تناقض‌های بطنی در این به اصطلاح قانون اساسی سکوت ‌کرده‌اند،   دلائلی دارد.   مهم‌ترین دلیل آنکه برنامه‌های آیندۀ استعمار در ایران نیز می‌باید بر پایۀ تدوین همین قماش قوانین اساسی صورت گیرد.   در نتیجه،  هر چه ملت از محتوای ضدحقوقی قانون اساسی فعلی بی‌اطلاع‌تر باشد،  تحمیل ورق‌پاره‌ای هم‌سنگ با آن در آینده سهل‌تر خواهد شد.   و چرا راه دور برویم در همین مرحله می‌توان نیم‌نگاهی به دو قانون اساسی مشروطۀ سلطنتی و حکومت ملایان بیاندازیم و چند لایه از آن‌ها را بشکافیم.  

 

ایندو قانون اساسی در اصل و اساس هم‌وزن و هم‌سنگ یکدیگرند؛  فی‌نفسه هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند.  روشن‌تر بگوئیم،  هر دو متعلق به دوران جاهلیت‌اند.  نخست اینکه‌ متن قوانین کذا در یک کشور فارسی‌زبان در لایه‌ای آغشته به آیاتی از کلام‌الله مجید و به زبان عربی آغاز می‌شود!  و به این ترتیب،   ملت ایران را به مشتی شیعۀ اثنی‌عشری،  و پیرو عرب چهارده‌ قرن پیش تقلیل می‌دهد.   نتیجتاً بر اساس همین برخورد،  ملایان شیعه‌مسلک تبدیل ‌می‌شوند به حاکمان واقعی ملت!  پس بد نیست در همینجا به آنان که قانون اساسی مشروطیت را نخوانده‌اند،  و مرتباً بر طبل بازگشت سلطنت مشروطه می‌کوبند،  مطالعۀ  قانون اساسی مشروطه را توصیه کنیم.  جهت اطلاع‌شان بگوئیم،   در این به اصطلاح قانون مشروطه،   «جایگاه برتر» و ناظر بر تدوین و اجرای قوانین به آخوند ایران‌ستیز اختصاص یافته!      

 

در کشوری که چنین قوانینی حاکم‌ باشد،  ملت در معنا و مفهوم واقعی به حاشیه رانده شده.  ایرانی‌های مسیحی،  یهودی،  بهائی،  زرتشتی و خصوصاً لائیک‌ها که امروز تعدادشان حداقل در شهرهای بزرگ چشم‌گیر است،   اصولاً حق موجودیت ندارند.   همه می‌باید سر در دنبالیچۀ بوگندوی ملائی شیعه بگذارند و از او پیروی کنند.  در هنگام تولد نیز دفاتر ثبت احوال قید خواهند کرد که نوزاد شیعه‌ است،  یا خیر!   پر واضح است که تغییر دین بر اساس جفنگیات ملایان «کفر» تلقی خواهد شد و حکم اعدام دارد،   مگر آنکه «تغییر دین» شامل‌ پیروان دیگر ادیان شود؛   آن‌ها که به مذهب شیعۀ اثنی‌عشری مشرف می‌شوند!  باری مشخص است که بر اساس چنین قانونی مقامات بالای کشوری ـ   امرای ارتش،  وزرا،   نخست‌وزیران،  سفرا،  مدیران کل و ... ـ   جملگی می‌باید شیعه باشند،   بقیه هم می‌توانند بروند کشک‌شان را بسابند!   ولی اگر بهائی هستید دیگر حق حیات هم ندارید،   مگر آنکه در دوران شاه‌بازی مورد حمایت مستقیم دربار باشید،   و در دوران ملابازی حق و حساب روحانیت شیعه را نقداً پرداخت کنید!   در غیراینصورت حق برگزاری مراسم کفن‌ودفن هم نخواهید داشت! 

 

به صراحت بگوئیم،  این «قوانین اساسی» در شأن یک ملت نیست؛  اسباب و ابزاری است جهت گسترش توحش قرون‌وسطائی!  به درد اوباشی می‌خورد که در صدر مشروطه در سفارت انگلستان بست نشسته بودند،  و بعدها آب به آسیاب کودتای کلنل آیرون‌ساید و سیدضیاء ‌ریختند!   همان‌ها را می‌گوئیم که پس از غائلۀ 22 بهمن 57 به دستور پرزیدنت جیمی کارتر خواستار «جمهوری اسلامی» هم شدند.      

 

ولی به طور کلی،  در ایران پروسۀ تدوین قوانین اساسی و دیگر قوانین از دیر باز تبدیل شده به ابزار مردم‌فریبی.  حکومت‌های ضدایرانی با تکیه بر این ابزار وانمود می‌کنند که مشروعیتی الهی،  ملی،  حقوقی و تاریخی دارند و جهت سرکوب و چپاول ملت،   پدیدۀ معاصر «تدوین قوانین» را عملاً به ابزارتأمین منافع خود و اربابان‌شان تبدیل کرده‌اند.   البته این مسئله در دو بُعد قابل بررسی است؛    بُعد تدوین قانون،  و بُعد اجرائی آن!

 

چه بهتر که با ارائۀ نمونه‌هائی این دو بُعد را مورد بررسی قرار ‌دهیم.   به طور مثال،  حکومت ملایان «قانون» حجاب اجباری را «تدوین» کرده،  هر چند از منظر حقوقی این سئوال مطرح می‌‌شود که آیا حکومت اصولاً حق تعیین «پوشش اجباری» دارد؟  روزگاری میرپنج و قزاق‌های‌اش با تهاجم به زنان،  پوشش سنتی ـ  چادر ـ  را از سرشان کشیدند؛  مردان هم موظف شدند «کلاه پهلوی» بر سر بگذارند!   این عمل مبنای «قانونی» نداشت؛  کاملاً ضدحقوقی و «غیرقانونی» بود.   به همین دلیل نوچه‌های میرپنج که همین آخوندها باشند،   پس از استقرار در مسند قدرت رفتار ضدبشری‌شان،   یعنی تحمیل پوشش به زنان و مردان را با تکیه بر مقوله‌ای به نام «تدوین قانون» به اجرا گذاشتند.   به عبارت دیگر،  امروز واژۀ قانون تبدیل شده به ابزاری جهت تحمیل پیش‌فرض‌های قشر بازاری و ملائی بر ملت ایران.   حال آنکه در یک جامعۀ «به‌هنجار» جهت تدوین قوانین به هیچ عنوان شرع و عرف،  سنت‌ها،  پیش‌فرض‌ها،  اعتقادات،  مذاهب و ... ملاک نیست؛   ملاک در تدوین قانون،  رعایت حقوق انسانی‌ای است که در اعلامیۀ جهانی حقوق بشر مشخص شده.    

 

متأسفانه این قصه سر دراز دارد.   و در این مرحله،   به طور مثال نیم‌نگاهی بیاندازیم به دوران پهلوی دوم و تدوین قانون «حمایت خانواده!»   قانونی که ساواک و دربار تبلیغات فراوانی هم برای‌اش به راه انداخته بودند!  بر اساس این به اصطلاح «قانون»،  در صورت تمایل به ازدواج مجدد،   شوهر می‌بایست رضایت همسر را به صورت رسمی و در محضر به ثبت برساند!   یعنی خانم سرش را بیاندازد پائین،   برود در دفتر ثبت احوال،  در برابر عموم «رضایت» بدهد که شوهرش زن دیگری بگیرد!  به این معنا که فرد دیگری در ارث و مایملک خانواده نیز شریک شود؛   فرزندان‌ در برابر آسیب‌های عدیدۀ روانی قرار گیرند؛  شخصیت زن به عنوان «جنس دوم» تثبت شده مورد تهاجم و تمسخر قرار گیرد و ...  و پر واضح است که زنان اول و دوم و ...  همچنان تحت قیمومت همسر باقی خواهند ماند!   

 

بله،  جماعت سلطنت‌طلب که امروز عرعر تجددشان گوش فلک را کر کرده،   نمی‌دانند که حاکمان عزیزتر از جان‌شان،  در آن روزهای «پرافتخار»،   بجای ممنوعیت تعدد زوجات،  دقیقاً همان بساط کثافت ملای شیعه را تحت عنوان قانون «حمایت خانواده» تزهیب کرده بودند!   به عبارت ساده‌تر،  پهلوی دوم تحت عنوان قانون‌گزاری،  در عمل به پیش‌فرض‌های جامعه‌ای بدوی «وجاهت قانونی» ‌داده بود.  روشن‌تر بگوئیم دولت به این ترتیب از خود سلب مسئولیت کرده،   تداوم سنت بدوی تعدد زوجات را به حساب «رضایت زن» می‌نوشت!

 

البته این قوانین «پیشرفته» و بسیار «دمکراتیک» که فدائیان پهلوی‌ها کم از آن دم نمی‌زدند و نمی‌زنند،   مشخص نمی‌کرد که اگر خانم قصد ازدواج مجدد داشته باشد تکلیف چیست؟!  بله،  می‌بینیم که «تساوی حقوق انسان‌ها» و خصوصاً «آزادی زن» از منظر این جماعت معنائی جز همان «ذکرستائی» قرون‌وسطائی ندارد!   ذکرستائی‌ای که می‌بایست «قانونی» شود.  خلاصه بگوئیم،  در یک‌قدمی «دروازه‌های تمدن بزرگ» پهلوی‌ها،  زن ایرانی می‌بایست در ملاءعام به خیانت شوهرش «رضایت» بدهد،   اگر هم رضایت نمی‌داد،  مسلماً «آقا» ابزار دیگری ـ  سرکوب خانگی،  کتک،  فشار مالی و ... ـ  در اختیار ‌داشت تا «رضایت» خانم را به «ثبت» برساند!  نیازی نیست که بگوئیم،  این نوع قوانین زن‌ستیز فقط درد «باباپرویز» ثابتی و علیاحضرت را درمان می‌کند.

 

ولی همانطور که گفتیم،  قانون و قانونگزاری از «بعُد اجرائی» نیز برخوردار است.  چرا که بدون ابعاد اجرائی ـ  ابعادی که به عملکرد ضابطین قوۀ قضائیه مربوط می‌شود ـ  قانون جز ورق‌پاره هیچ نیست؛  کاغذ توالت است.   ولی تعجب نکنیم که قوانین در جامعۀ ایران معاصر اغلب از همین نوع کاغذها بوده.   چرا که ساختار بدوی روابط اجتماعی در ایران اجرای قوانین را ـ  این قوانین هر چه می‌خواهد باشد ـ  عملاً ناممکن کرده است.   به طور مثال،  در قوانین اساسی گذشته و فعلی،  ایرانیان از حق تشکیل حزب سیاسی برخوردارند.  ولی طی یکصدسال گذشته هیچ نوع حزب‌سیاسی‌ای در ایران فعال نبوده!   می‌بینیم که چگونه فضای آکنده از پیش‌فرض‌های قرون‌وسطائی زمینه‌ای برای استعمار و حاکمان فراهم آورده،   تا جهت حفظ منافع قشری و محفلی‌شان،  هم «قانون» را مطابق سلیقه‌شان بنویسند،   و هم با تکیه بر بدویت و توحش و وحشیگری‌هائی که در روابط ضداجتماعی به‌ آن دامن می‌زنند،   از اجرای همان قوانین نیز ممانعت کنند.

 

خلاصۀ کلام،  در اینکشور روزگاری ناصرالدین میرزای قاجار سبیل‌اش را تاب می‌داد؛   فلانی و بهمانی را جلوی لولۀ توپ می‌‌بست،  و «امر» به چوب‌فلک این و آن می‌کرد.  ولی بعد از تدوین «قانون اساسی»،  و تشکیل مجلس‌هائی که از بادمجان‌دورقاب‌چینان حُکام لبریز شد،   کل کشور و منافع ملی جلوی لولۀ توپ رفت.  بی‌دلیل نبود که زنده‌یاد صادق هدایت می‌فرماید: 

 

میهنی داریم مانند خلا، 

ما در آن همچون حسین در کربلا!   

 

و اسم‌ این خلاسازی کربلائی را گذاشته‌اند،  اجرای مصوبات مجلس نمایندگان ملت!   در این خیمه‌شب‌بازی،  ناصرالدین میرزا جای‌اش را به صدها اوباش از هر قبیل و هر قسم داده.  این پروسه را در آغاز کار،  «ایران نوین» رضا میرپنج نامیدند،   بعدها عنوان «دروازه‌های تمدن بزرگ» آریامهر گرفت،   و فعلاً نیز پس از آنکه دروازۀ کذا به زینت مدفوع جیمی کارتر آراسته شد،  اسمش را گذاشتند «انقلاب اسلامی» به رهبری امام خمینی!    

 

جالب‌تر اینکه در برابر این شرایط هولناک و قرون‌وسطائی‌ای که بر ملت ایران تحمیل شده،  افرادی که خود را مخالفان نظام ملائی معرفی می‌کنند،   بجای اشاره به بن‌بست‌های حقوقی و به ارزش گذاردن اصل انسانیت و روابط انسانی در جامعۀ ایران،  صرفاً خواستار اجماع فعالان سیاسی برای سرنگونی حکومت می‌شوند!   بله،  سخن و مقاله در مورد این به اصطلاح «اجماع» برای براندازی کم نیست،  هر چند برخورد اینان اصولاً فاقد محتواست.  چرا که نوع حکومت اهمیتی ندارد؛   طبیعت حکومت و روابطی حائز اهمیت است که نظام حاکم با ایرانی و منافع ملی برقرار می‌کند.

 

همانطور که بالاتر نیز عنوان کردیم،  حکومت گذشته و فعلی‌ قوانین اساسی‌ای هم‌سان و هم‌وزن دارند.  چرا که،  در هر یک از این قوانین،   اگر جای شاه و ملا را با هم عوض کنیم،   به یک نتیجۀ واحد می‌رسیم.   از سوی دیگر،   در این قوانین وظیفۀ حاکمیت نیز دقیقاً مشخص شده.   شاه،  شاه شیعه است؛   رهبر هم،   رهبر شیعیان!   وظیفۀ شاه شیعه گسترش مذهب «برحق شیعۀ اثنی‌عشری» است؛  رهبر حکومت ملایان نیز مسلماً‌ وظیفه‌ای جز این برای خود نخواهد شناخت.   در هر دو قانون تأکید شده که همه چیز می‌باید به تصویب و تأئید ملایان شیعه برسد،   و اینکه دولت می‌باید شیعه باشد.   ولی جماعت «اجماع‌‌پرست» سر در پی منافع محفلی گذاشته؛  این موارد را نادیده می‌گیرد،   به همین دلیل تصور کرده که دیگران هم از درک این موارد عاجزند!   ولی کم‌ نیستند ایرانیانی که این هم‌سانی‌ها را به صراحت  می‌بینند،  و به همین دلیل از اجماعی که اینان پیشنهاد می‌کنند گریزان‌اند. 

 

اشتباه نکنیم!   خیزش تاریخ‌ساز «زن،  زندگی، آزادی» زنگ خطری بود در گوش همین «اجماع‌طلبان!»  ضربه‌ای بود بر پیکر همان‌ها که با یک‌دست ملای شیعه را می‌نوازند،  و با دست دیگر میرپنج و آریامهر را!   پایانی بود بر خواب خوش اصلاح‌طلبی و سلطنت‌طلبی و اصولگرائی و بقیۀ گروه‌بازی‌های محفلی که دهه‌هاست سیاست کشور را به گروگان مزخرفات‌شان گرفته‌اند!   این خیزش زلزله‌ای بود که کاخ پوشالی «چپ‌های همایونی» را بر سرشان فروریخت،   همان «چپ‌ها» که هم‌صدا با محمد خاتمی از فاشیست‌های اوکراینی حمایت می‌کردند.   به همین دلیل بود که پس از قتل مهسا امینی ـ  کسی که هیچ فعالیت سیاسی نداشت ـ   به یک‌باره اتوبوس «اجماع» به راه اوفتاد و همۀ این اراذل پارکابی آن شدند و خود را طرفدار «زن،  زندگی، آزادی» جا زدند!  ولی اینان در واقع دشمنان خیزش تاریخی ملت ایران‌اند.  و در چارچوب تعلقات محفلی‌شان از این خیزش متنفرند؛  فقط برای نابودی‌اش بپا خواسته‌اند.

 

ولیعهد پهلوی‌ها که در ظاهر حامی «حقوق‌بشر»،   لائیسیته،  دمکراسی و ... شده،‌  با حامیان و حواریون‌اش که مقالات و رسانه‌های مبتذل‌شان بر طبل «بهشت پهلوی» می‌کوبد،  رانندۀ همین اتوبوس شده بود!   خلاصه بگوئیم،  آن‌ها که امروز عرعر سلطنت‌طلبی به راه انداخته‌اند،   چیزی جز همین حکومت اسلامی بزک شده نمی‌خواهند. ‌  اینان نیز همچون خمینی،  مشتی زودباور و هالو و فرصت‌طلب را وجه‌المصالحه کرده‌ و پیش انداخته‌اند،  تا خرشان را از پل بگذرانند.  اینان دورقاب پهلوی‌هائی بادمجان می‌چینند که عاملان اصلی سیه‌روزی‌مان هستند؛  هندوانه‌ زیر بغل هالو‌ها و ابلهانی می‌گذارند که امثال‌شان نیم قرن پیش در خیابان‌ها خواستار «مرگ شاه خائن»،  و برقراری حکومت «عدل الهی» ‌شده بودند.

 

ولی برای این حضرات اجماع‌طلب خبر بدی آورده‌ایم؛   ملت‌ها از قدرت درک برخوردارند.  امروز در ایران قدرت درک روابط اجتماعی ابعاد دیگری یافته؛   خاطرۀ اوباش‌گری‌هائی که به فاجعۀ 22 بهمن انجامید در ذهنیت جامعه حی‌وحاضر است.  جامعۀ ایران دیگر آن اندرونی اعلیحضرتین و امثال «باباپرویز» ثابتی نیست.  ایرانی به صراحت می‌داند که اجماع گروه‌های سیاسی با الهامات متنافر چیزی نخواهد بود جز یونیفورمیزاسیون فضای اجتماعی،  یعنی همان فاشیسم.   و جامعۀ ایران علیرغم تمامی کاستی‌ها از این الگوی فاشیستی فاصله گرفته.  ایرانی فراموش نکرده که این قماش اجماع‌ فقط جهت به انسداد کشاندن الهامات خیزش‌ها به راه می‌افتد،  و نهایتاً راه بر استبداد می‌گشاید.  استبدادی که از هم‌اکنون،   حتی پیش از آنکه آب از آب تکان بخورد،   طرفداران بازگشت سلطنت در اعماق آن دست‌وپا می‌زنند.

 

بارها در وبلاگ‌های گذشته عنوان کرده‌ایم که مبارزۀ سیاسی در یک جامعه می‌باید رو به آینده داشته باشد،   نه آنکه سر در پی گذشته‌ها بگذارد.  پرستش گذشته‌ها چاهی بود که ملت ایران در هنگامۀ غائلۀ 22 بهمن به اعماق آن سرنگون شد؛  این اشتباه تکرار نخواهد شد.   چرا که نگریستن به آینده در آینۀ گذشته‌هائی که «شیرین» و رویائی تصور می‌شود،  آینده را مخدوش خواهد کرد.  افرادی که گذشته‌ها را برای عوام بزک می‌کنند،   بجای مبارزۀ سیاسی به مردم‌فریبی مشغول‌اند.  امروز جامعۀ ایران این مردم‌فریبان را نیک می‌شناسد،  و به صراحت می‌داند که می‌باید از گذشته‌ها درس گرفت.   چرا که راه آ‌ینده از گذشته نمی‌گذرد.  

 

راه آینده مسلماً‌ برای هر گروه و نحله‌ای متفاوت خواهد بود،  و جامعۀ ایران در شرایط امروزی پذیرفته که نگرش‌های متفاوت سیاسی،‌   و اهداف متفاوت و حتی متنافر حق موجودیت دارند.   ولی اکثر گروه‌های سیاسی ایران در مرداب گذشته‌ها گرفتارند.  اینان هنوز در رویای «اجماع»،   براندازی استبداد فرسوده،  و نهایت امر برقراری یک دیکتاتوری تازه‌نفس دست‌وپا می‌زنند.   و اینجاست شکاف فاحش میان جامعۀ ایران و افراد و گروه‌های سیاست‌باز!   گروه‌هائی که هر کدام صرفاً جهت خودنمائی،   بجای ارائۀ مسیر حرکت مسئولانه،   به پیش‌فرض‌هائی میدان می‌دهند که در عمل هدفی جز کسب قدرت ندارد.   جامعۀ ایران اینهمه را می‌بیند،  و اگر از کنار این گروه‌های قدرت طلب با بی‌تفاوتی عبور می‌کند؛   اگر دل به زور پرستان نمی‌سپارد،  به این دلیل است که دهه‌ها پیش با عرصۀ بدویت سیاسی وداع کرده.